ต่อมาปี พ.ศ.2550 นายบุญช่วย เจริญสถาพร
ซึ่งเป็นน้องชายของพระกิตติวุฑโฒภิกขุ ได้ไปแจ้งสวมรวยว่าตนเป็นเจ้าของที่ดินดังกล่าว และได้ทำการฟ้องร้องกับทางทายาทของนายสมพล ว่าตนได้ซื้อที่ดินมาแล้ว แต่ทางนั้นไม่ยอมโอนชื่อที่ดินให้ตนเอง
โดยในการฟ้องร้องตอนนั้น นายเรวัติ ซึ่งเป็นลูกชายคนโตของนายสมพล ได้ป่สยมีปัญหาสุขภาพ เลยไม่ได้มีการต่อสู้คดี และได้มีการทำหนังสือเซ็นสัญญายินยอม ที่บอกว่า สามารถให้นายบุญช่วยสามารถเข้าไปทำประโยชน์ในที่ดินดังกล่าวได้
และในต่อมาตัวนายบุญช่วยเองก็ได้เดินทางไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ทางกรมที่ดินเพื่อที่จะขอโอนชื่อผู้ครอบครองที่ดิน แต่ทางเจ้าหน้าที่กรมที่ดินไม่สามารถทำให้ได้ เพราะเนื่องจากนายเรวัติ ที่เป็นลูกชายคนโตของนายสมพล(ที่เป็นเจ้าของที่ดั้งเดิม)ไม่ใช้ผู้จัดการมรดก และการโอนที่ดินนั้น ต้องได้รับการยินยอมจากทายาททั้งหมดของนายสมพล ซึ่งมีจำนวน 6 คน
ปี พ.ศ.2554 ได้มีการตรวจสอบเกี่ยวกับเอกสารที่นายบุญช่วยเคยไปยื่นต่อศาล
ว่าเป็นการแถลงเท็จต่อศาล โดยมีการอ้างว่า นายสมพลมีทายาททั้งหมด 3 คน แต่ที่จริงแล้ว นายสมพลมีทายาท 6 คน โดยทายาททั้ง 6 คนนั้น มาจากภรรยาทั้ง 2 คน ของนายสมพล เมื่อเป็นเช่นนั้น นายบุญช่วยจึงขอถอนสัญญาต่อศาล
นงสาวเขมจิรา ที่เป็นหลานของนายสมพลได้ทำการฟ้องร้องและสู้คดีมาแทนมารดาของตนและได้เอาสามีคือ พลตำรวจตรีธารรินทร์ มาช่วยในเรื่องของการฟ้องร้อง
โดยในรูปคดีที่เกิดขึ้น ได้มีการต่อสู้คดีกันมานานจนถึงที่สุดในชั้นศาลฎีกาแล้ว
และทางศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาให้ที่ดินดังกล่าวได้ตกเป็นของนายบุญช่วย โดยที่ให้เหตุผลที่ว่า เนื่องจากผู้ฟ้องร้องไม่ใช่ผู้เสียหายและไม่มีสิทธิ์ในการยื่นฟ้องร้องด้วย และต่อมานายบุญช่วย ก็ได้ฟ้องกลับ นางสาวเขมจิรา และ พลตำรวจตรีธารินทร์ ในฐานะจำเลย ทั้งทางแพ่งและทางอาญา ฐานฟ้องเท็จอีกด้วย โดยทางศาลจังหวัดจันทบุรี ได้ทำการนัดฟังคำพิพากษาในวันที่ 18 ธันวาคม พ.ศ.2562 แต่ดันมาเกิดเหตุการณ์ที่สลดเสียก่อน
